ORDINARY TIME: EVEN YEARS
WEEK 23
SUNDAY
2 Peter 1:1-11
1 Συμεὼν Πέτρος δοῦλος καὶ ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ
τοῖς ἰσότιμον ἡμῖν λαχοῦσιν πίστιν
ἐν δικαιοσύνῃ τοῦ θεοῦ ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ:
2 χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη πληθυνθείη ἐν ἐπιγνώσει τοῦ θεοῦ καὶ Ἰησοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν.
3 ὡς πάντα ἡμῖν τῆς θείας δυνάμεως αὐτοῦ τὰ πρὸς ζωὴν καὶ εὐσέβειαν δεδωρημένης
διὰ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς ἰδίᾳ δόξῃ καὶ ἀρετῇ,
4 δι' ὧν τὰ
τίμια καὶ μέγιστα ἡμῖν ἐπαγγέλματα δεδώρηται,
ἵνα διὰ τούτων γένησθε θείας κοινωνοὶ φύσεως,
ἀποφυγόντες τῆς ἐν τῷ
κόσμῳ ἐν ἐπιθυμίᾳ φθορᾶς.
5 καὶ αὐτὸ τοῦτο δὲ σπουδὴν πᾶσαν παρεισενέγκαντες
ἐπιχορηγήσατε ἐν τῇ
πίστει ὑμῶν τὴν ἀρετήν,
ἐν δὲ τῇ
ἀρετῇ τὴν γνῶσιν,
6 ἐν δὲ τῇ
γνώσει τὴν ἐγκράτειαν,
ἐν δὲ τῇ
ἐγκρατείᾳ τὴν ὑπομονήν,
ἐν δὲ τῇ
ὑπομονῇ τὴν εὐσέβειαν,
7 ἐν δὲ τῇ
εὐσεβείᾳ τὴν φιλαδελφίαν,
ἐν δὲ τῇ
φιλαδελφίᾳ τὴν ἀγάπην.
8 ταῦτα γὰρ ὑμῖν ὑπάρχοντα καὶ πλεονάζοντα
οὐκ ἀργοὺς οὐδὲ ἀκάρπους καθίστησιν
εἰς τὴν τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπίγνωσιν:
Leo the Great, Sermon 92, 1,2,3 (PL 54, 454-455)
Dicit enim Dominus: «Nisi abundaverit iustitia vestra plus quam Sacribarum et Pharisaeorum, non intrabitis in regnum coelorum.» Quomodo vero abundabit iustitia, nisi «superexaltet misericordia»? Et quid tam aequum quidque tam dignum est quam ut creatura ad imaginem et similitudinem Dei condita suum imitetur auctorem, qui reparationem sanctificationemque credentium in peccatorum remisione constituit, ut remota severitate vindictae, omnique cessante supplicio, reus innocentiae redderetur, et finis criminum fieret origo virtutum?..
In hoc potest super Scribas et Pharisaeos Christiana abundare iustitia, non evancuando legem, sed intelligentiam refuntando carnalem... Unde et Dominus ieiunandi formam discipulis tradens, «Cum ieiunatis,» inquit, «nolite fieri sicut hypocritae tristes. Exterminant enim facies suas, ut appareant hominibus ieiunantes. Amen dico vobis, receperunt mercedem suam.» Quam mercedem, nisi laudis humanae? propter cuius cupiditatem, iustitiae species plerumque praetenditur, et ubi nulla est cura conscientiae, amatur falsitas famae; ut iniquitas, quae occultatione arguitur, mendacii opinione laetetur...
Diligenti Deum sufficit ei placere quem diligit: quia nulla maior expetenda est remuneratio, quam ipsa dilectio: sic enim charitas ex Deo est, ut Deus ipse sit charitas. Quo utique pius et castus animus ita gaudet impleri, ut nulla re extra ipsum cupiat delectari. Verissimum namque est quod dicit Dominus. «Ubi est thesaurus tuus, ibi erit et cor tuum.» Quis autem est thesaurus hominis, nisi quaedam fructuum eius congregatio laborumque collectio? «Quod enim quid seminaverit, hoc et metet,» et quale cuiusque opus, talis est et quaestus; et ubi oblectatio fruendi constituitur, ibi cura cordis obstringitur. Sed cum multa sint genera divitiarum, dissimilesque materiae gaudiorum, thesaurus cuique est suae cupiditatis affectus, qui si de appetitu est terrenorum, non beatos facit sui participatione, sed miseros.
Hi vero qui ea quae sursum sunt sapiunt, non quae super terram, nec perituris intenti sunt, sed aeternis, in illo habent incorruptibiles reconditas facultates, de quo dicit propheta: «Thesaurus et salus nostra advenit, sapientia et disciplina et pietas a Domino: hi sunt thesauri iustitiae»: per quos, auxiliante Dei gratia, etiam terrena bona in coelestia transferuntur, dum multi divitiis, aut iuste sibi relictis aut aliter acquisitis, ad instrumentum pietatis utuntur. Cumque ad sustentationem pauperum, quae possunt exuberare distribuunt, congregant sibi inamissibiles facultates: ut quod abdiderunt eleemosynis, nullis possit subiacere dispendiis; et digne ibi habeant cor, ubi habent thesaurum suum: quia tales divitias suas beatissimum est exercere ut crescant, et non timere ne pereant.
GOSPELS FOR THE THREE CYCLES
*A* , *B* , *C*
Te Deum [English]
| Prayer |
MONDAY
2 Peter 1:12-21
16 οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες
ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν,
ἀλλ'
ἐπόπται γενηθέντες
τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος.
17 λαβὼν
γὰρ παρὰ θεοῦ πατρὸς
τιμὴν καὶ δόξαν
φωνῆς
ἐνεχθείσης
αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ
τῆς μεγαλοπρεποῦς
δόξης,
ὁ
υἱός μου ὁ ἀγαπητός
μου οὗτός ἐστιν,
εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα
18 καὶ
ταύτην τὴν φωνὴν
ἡμεῖς ἠκούσαμεν
ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν
σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ
ἁγίῳ ὄρει.
20 τοῦτο πρῶτον γινώσκοντες, ὅτι πᾶσα προφητεία γραφῆς ἰδίας ἐπιλύσεως οὐ γίνεται:
21 οὐ γὰρ θελήματι ἀνθρώπου ἠνέχθη προφητεία ποτέ,
ἀλλὰ ὑπὸ πνεύματος ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἀπὸ θεοῦ ἄνθρωποι.
Augustine of Hippo, Treatises on John, 35:8-9 (CCL 36, 321-323)
Nos ipsi christiani in comparatione quidem infidelium lux iam sumus; unde dicit apostolus: fuistis enim aliquando tenebrae; nunc autem lux in domino, sicut filii lucis ambulate; et alibi dixit: nox praecessit, dies autem appropinquauit: abiciamus ergo opera tenebrarum, et induamus nos arma lucis; sicut in die honeste ambulemus.
tamen quia in comparatione illius lucis ad quam uenturi sumus, adhuc nox est etiam dies in quo sumus, audi petrum apostolum, delatam dicit domino christo uocem de magnifica potestate: tu es filius meus dilectus, in quo bene sensi. hanc uocem, inquit, nos de caelo audiuimus delatam, cum essemus cum illo in monte sancto. sed quia nos non ibi fuimus, et istam uocem de caelo tunc non audiuimus, ait ad nos ipse petrus: et habemus certiorem propheticum sermonem..., cui bene facitis adtendentes, sicut lucernae in obscuro loco, donec dies lucescat, et lucifer oriatur in cordibus uestris.
quando ergo dominus noster iesus christus uenerit, et, sicut dicit etiam apostolus paulus, illuminauerit occulta tenebrarum, et manifestauerit cogitationes cordis, ut laus sit unicuique a deo, tunc praesente tali die lucernae non erunt necessariae; non legetur nobis propheta, non aperietur codex apostoli, non requiremus testimonium iohannis, non ipso indigebimus euangelio. ergo omnes scripturae tollentur de medio, quae nobis in huius saeculi nocte tamquam lucernae accendebantur, ne in tenebris remaneremus;
istis omnibus sublatis, ne quasi nobis luceant indigentibus, et ipsis hominibus dei, per quos haec ministrata sunt, nobis cum lumen illud uerum clarum que uidentibus, remotis ergo his adiumentis quid uidebimus? unde pascetur mens nostra? unde obtutus ille laetabitur? unde erit illud gaudium quod nec oculus uidit, nec auris audiuit, nec in cor hominis adscendit? quid uidebimus?
obsecro uos, amate me cum currite credendo me cum patriam supernam desideremus, supernae patriae suspiremus, peregrinos nos esse hic sentiamus. quid tunc uidebimus? dicat nunc euangelium: in principio erat uerbum, et uerbum erat apud deum, et deus erat uerbum. unde tibi ros inspersus est, ad fontem uenies; unde radius per obliqua et per anfractuosa tibi ad cor tenebrosum missus est, nudam ipsam lucem uidebis, cui uidendae ferendae que mundaris. dilectissimi, quod et hesterno commemoraui, iohannes ipse dicit, filii dei sumus, et nondum apparuit quid erimus; scimus quia cum apparuerit, similes ei erimus, quoniam uidebimus eum sicuti est.
sentio uestros affectus adtolli me cum in superna; sed corpus quod corrumpitur, aggrauat animam, et deprimit terrena inhabitatio sensum multa cogitantem. depositurus sum et ego codicem istum, discessuri estis et uos quisque ad sua. bene nobis fuit in luce communi, bene gauisi sumus, bene exsultauimus; sed cum ab inuicem recedimus, ab illo non recedamus.
TUESDAY
2 Peter 2:1-8
1 ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ
λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι,
οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι,
ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν.
2 καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις,
δι' οὓς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται:
3 καὶ ἐν πλεονεξίᾳ πλαστοῖς λόγοις ὑμᾶς ἐμπορεύσονται:
οἷς τὸ κρίμα ἔκπαλαι οὐκ ἀργεῖ, καὶ ἡ ἀπώλεια αὐτῶν οὐ νυστάζει.
Bernard of Clairvaux, Sermon 37 on Canticle of Canticles, 5-7 (Opera omnia, Edit. Cister. t. 2, 1958, 12-14)
Ceterum si nos ignorantia Dei tenet, quomodo speramus in eum quem ignoramus? Si nostri, quomodo humiles erimus putantes nos aliquid esse, cum nihil simus? Scimus autem nec superbis, nec desperatis, partem esse vel societatem in sorte sanctorum.
Intuere ergo nunc me cum quanta cura et sollicitudine ambas istas repellere a nobis ignorantias debeamus, quarum omnis peccati altera initium parit, altera consummationem, sicut duarum e regione notitiarum initium sapientiae una, perfectionem altera gignit: illa timorem Domini, ista caritatem.
At istud de notitiis supra ostensum est. Nunc de ignorantiis vide. Etenim sicut «initium sapientiae timor domini,» sic «Initium omnis peccati superbia»; et quomodo perfectionem sibi sapientiae vindicat amor Dei, ita desperatio sibi omnem malitiae consummationem Et quemadmodum ex notitia tui venit in te timor Dei, atque ex Dei notitia Dei itidem amor, sic e contrario de ignorantia tui superbia, ac de Dei ignorantia desperatio venit. Sic autem superbiam parit tibi ignorantia tui, cum meliorem quam sis, decepta et deceptrix tua cogitatio te esse mentitur. Hoc quippe est superbia, hoc initium omnis peccati, cum maior in tuis es oculis quam apud Deum, quam in veritate...
Non est ergo periculum, quantumcumque te humilies, quantumcumque reputes minorem quam sis, hoc est, quam te Veritas habeat. Est autem grande malum horrendum que periculum, si vel modice plus vero te extollas, si vel uni videlicet in tua cogitatione te praeferas quem forte parem tibi Veritas iudicat aut superiorem. Quemadmodum si per ostium transeas, cuius superliminare, ut ad intelligentiam loquar, nimium bassum, non nocet quantumcumque te inclinaveris, nocet autem si vel transversi digiti spatio plus quam ostii patitur mensura erexeris, ita ut impingas et capite quassato collidaris, ita in anima non est plane timenda quantalibet humiliatio, horrenda autem nimium que pavenda vel minima temere praesumpta erectio. Quamobrem noli te, homo, comparare maioribus, noli minoribus, noli aliquibus, noli uni. Quid scis enim, o homo, si unus ille, quem forte omnium vilissimum atque miserrimum reputas, cuius vitam sceleratissimam atque foedissimam singulariter horres et propterea illum putas spernendum, non modo prae te, quod forte sobrie et iuste et pie vivere te confidis, sed etiam prae ceteris omnibus sceleratis tamquam omnium sceleratissimum; quid scis, inquam, si melior et te et illis mutatione dexterae Excelsi in se quidem futurus sit, in Deo vero iam sit?
Et propterea non mediocrem, non vel penultimum, non ipsum saltem inter novissimos eligere locum nos voluit; sed «Recumbe,» inquit, «in novissimo loco,» ut solus videlicet omnium novissimus sedeas, te que nemini, non dico praeponas, sed nec comparare praesumas.
WEDNESDAY
2 Peter 2:9-22
20 εἰ γὰρ ἀποφυγόντες τὰ μιάσματα τοῦ κόσμου
ἐν
ἐπιγνώσει τοῦ κυρίου
ἡμῶν καὶ σωτῆρος
Ἰησοῦ Χριστοῦ τούτοις
δὲ πάλιν ἐμπλακέντες
ἡττῶνται,
γέγονεν
αὐτοῖς τὰ ἔσχατα
χείρονα τῶν πρώτων.
21 κρεῖττον
γὰρ ἦν αὐτοῖς μὴ
ἐπεγνωκέναι τὴν
ὁδὸν τῆς δικαιοσύνης
ἢ
ἐπιγνοῦσιν ὑποστρέψαι
ἐκ τῆς παραδοθείσης
αὐτοῖς ἁγίας ἐντολῆς.
22 συμβέβηκεν
αὐτοῖς τὸ τῆς ἀληθοῦς
παροιμίας,
κύων
ἐπιστρέψας ἐπὶ
τὸ ἴδιον ἐξέραμα,
καί, ὗς λουσαμένη εἰς κυλισμὸν βορβόρου.
Gregory of Nyssa, Homily 1 on love for the poor (PG 46, 459-462)
Μὴ καταφρονήσῃς τῶν κειμένων ὡς οὐδενὸς ἀξίων. λόγισαι τίνες εἰσὶ καὶ εὑρήσεις αὐτῶν τὸ ἀξίωμα· τοῦ σωτῆρος ἡμῶν τὸ πρόσωπον ἐνεδύσαντο. ὁ γὰρ φιλάνθρωπος ἔχρησεν αὐτοῖς τὸ ἴδιον πρόσωπον, ἵνα δι' ἐκείνου δυσωπῶσι τοὺς ἀσυμπαθεῖς καὶ μισοπτώχους, ὥσπερ οἱ τὰς βασιλικὰς εἰκόνας κατὰ τῶν βιαζομένων αὐτοὺς προβαλλόμενοι, ἵν' ἐκ τῆς μορφῆς τοῦ κρατοῦντος τὸν καταφρονητὴν δυσωπήσωσιν. οὗτοί εἰσιν οἱ ταμίαι τῶν προσδοκωμένων ἀγαθῶν, οἱ θυρωροὶ τῆς βασιλείας, οἱ ὑπανοίγοντες τὰς θύρας τοῖς χρηστοῖς καὶ κλείοντες τοῖς δυσκόλοις καὶ μισανθρώποις· οὗτοι καὶ κατήγοροι σφοδροὶ καὶ συνήγοροι ἀγαθοί· συνηγοροῦσι δὲ καὶ κατηγοροῦσιν, οὐ λέγοντες, ἀλλ' ὁρώμενοι παρὰ τοῦ κριτοῦ. τὸ γὰρ περὶ αὐτοὺς γενόμενον ἔργον παρὰ τῷ καρδιογνώστῃ βοᾷ παντὸς κήρυκος εὐσημότερον.
Διὰ τούτους ἡμῖν καὶ τὸ φοβερὸν ἀνεγράφη διὰ τῶν εὐαγγελίων τοῦ Θεοῦ δικαστήριον, οὗ πολλάκις ἠκούσατε. εἶδον γὰρ ἐκεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐξ οὐρανῶν καὶ τὸν ἀέρα ὡς γῆν πεζεύοντα καὶ ταῖς πολλαῖς μυριάσι τῶν ἀγγέλων δορυφορούμενον· ἔπειτα θρόνον δόξης ἀνυψούμενον καὶ ἐπ' αὐτὸν τὸν βασιλέα προκαθήμενον, καὶ πᾶν φῦλον ἀνθρώπων, ὅσον παρῆλθεν εἰς γένεσιν καὶ ἡλίῳ κατελάμφθη καὶ τούτου τοῦ ἀέρος ἀνέσπασεν, ἐν δύο μέρεσιν ἀποκεκριμένον καὶ προσεστηκὸς τῷ κριτηρίῳ τὸ πλῆθος.
ἐκαλοῦντο δὲ οἱ μὲν ἀρνειοί, ὅσοι ἐκ δεξιῶν· ἐρίφους δὲ τοὺς ἐπὶ θάτερον ἤκουσα, ἐκ τῆς ὁμοιότητος τῶν τρόπων ἐφ' ἑαυτοὺς τὰς προσηγορίας ἑλκύσαντας. καὶ διαλέξεις ἐκεῖ τοῦ δικαστοῦ πρὸς τοὺς κρινομένους καὶ ἀποκρίσεις τῶν εὐθυνομένων πρὸς τὸν βασιλέα. ἀπεκληροῦτο δὲ ἑκάστοις τὰ πρόσφορα· τοῖς μὲν τὸν ἄριστον βεβιωκόσι βίον βασιλείας ἀπόλαυσις, τοῖς δὲ μισανθρώποις καὶ πονηροῖς τιμωρία πυρὸς καὶ αὕτη διαιωνίζουσα. Ἐγράφη δὲ τὰ πάντα ἐπιμελῶς καὶ ἀκριβὲς ἡμῖν τὸ δικαστήριον.
ἀνεζωγραφήθη παρὰ τοῦ λόγου, οὐκ ἄλλου του χάριν ἢ τοῦ μαθεῖν εὐποιίας χρηστότητα. αὕτη γάρ ἐστιν ἡ τὸν βίον συνέχουσα, μήτηρ τῶν πενομένων, διδάσκαλος τῶν πλουσίων, ἀγαθὴ κουροτρόφος, πρεσβυτέρων γηρωκόμος, ταμιεῖον τῶν δεομένων, κοινὸς τῶν ἀτυχούντων λιμήν, πάσαις ἡλικίαις καὶ συμφοραῖς τὴν ἀφ' ἑαυτῆς μερίζουσα πρόνοιαν.
THURSDAY
2 Peter 3:1-10
1 ταύτην ἤδη, ἀγαπητοί, δευτέραν ὑμῖν γράφω ἐπιστολήν,
ἐν αἷς διεγείρω ὑμῶν ἐν ὑπομνήσει τὴν εἰλικρινῆ διάνοιαν,
2 μνησθῆναι τῶν προειρημένων ῥημάτων ὑπὸ τῶν ἁγίων προφητῶν
καὶ τῆς τῶν ἀποστόλων ὑμῶν ἐντολῆς τοῦ κυρίου καὶ σωτῆρος:
3 τοῦτο πρῶτον γινώσκοντες,
ὅτι ἐλεύσονται ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἐν ἐμπαιγμονῇ ἐμπαῖκται
κατὰ τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας αὐτῶν πορευόμενοι
4 καὶ λέγοντες, ποῦ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία τῆς παρουσίας αὐτοῦ;
ἀφ' ἧς γὰρ οἱ πατέρες ἐκοιμήθησαν, πάντα οὕτως διαμένει ἀπ' ἀρχῆς κτίσεως.
Clement of Alexandria, Exhortation to the pagans, ch 1 (PG 8, 59-63)
Ὁ Κύριος ἐλεεῖ, παιδεύει, προτρέπει, νουθετεῖ, σώζει, φυλάττει, καὶ μισθὸν ἡμῖν τῆς μαθήσεως ἐκ περιουσίας βασιλείαν οὐρανῶν ἐπαγγέλλεται· τοῦτο μόνον ἀπολαύων ἡμῶν, ὃ σωζόμεθα. Κακία μὲν γὰρ τὴν ἀνθρώπων ἐπιβόσκεται φθοράν· ἡ δὲ ἀλήθεια, ὥσπερ ἡ μέλιττα, λυμαινομένη τῶν ὄντων οὐδὲν, ἐπὶ μόνης τῆς ἀνθρώπων ἀγάλλεται σωτηρίας.
Ἔχεις οὖν τὴν ἀπαγγελιαν· ἔχεις τὴν φιλανθρωπίαν· τῆς χάριτος μεταλάμβανε. καί μου τὸ ᾆσμα τὸ σωτήριον μὴ καινὸν οὕτως ὑπολάβῳς, ὡς σκεῦος ἢ ὡς οἰκίαν· Πρὸ ἑωσφόρου γὰρ ἦν, καὶ Ἑν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος...
Πρὸ δὲ τῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς ἡμεῖς, οἱ τῷ δεῖν ἔσεσθαι ἐν αὐτῷ πρότερον γεγεννημένοι τῷ Θεῷ· τοῦ Θεοῦ Λόγου τὰ λογικὰ πλάσματα ἡμεῖς· δι᾽ ὃν ἀρχαΐζομεν, ὅτι ἐν ἀρχῇ ὁ Λόγος ἦν. Ἀλλ᾽ ὅτι μὲν ἦν ὁ λόγος ἄνωθεν, ἀρχὴ θεία τῶν πάντων ἦν τε καὶ ἔστιν· ὅτι δὲ νῦν ὄνομα ἔλαβεν τὸ πάλαι καθωσιωμένον, δυνάμεως ἄξιον, ὁ Χριστὸς, καινὸν ᾆσμα μοι κέκληται.
Οὕτος γοῦν ὁ Λόγος ὁ Χριστὸς, καὶ τοῦ εἶναι πάλαι ἡμᾶς (ἦν γὰρ ἐν Θεῷ)· καὶ τοῦ εὖ εἶναι, νῦν δὴ ἐπεφάνη ἀνθρώποις αὐτος οὗτος ὁ Λόγος, ὁ μόνος ἄμφω, Θεός τε καὶ ἄνθρωπος, ἀπάντων ἡμῖν αἴτιος ἀγαθῶν· παρ᾽ οὗ τὸ εὖ ζῇν ἐκδικασκόμενοι, εἰς αΐδιον ζωὴν παραπεμπόμεθα. Κατὰ γὰρ τὸν θεσπέσιον ἐκεῖνον τοῦ Κυρίου Ἀπόστολον· «Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις ἐπεφάνη, παιδεύουσα ἡμᾶς, ἵνα, ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθμίας, σωφρόνως, καὶ δικαίως, καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα, καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Ζωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.»
Τοῦτό ἐστι τὸ ᾆσμα τὸ καινὸν, ἡ ἐπιφάνεια ἡ νῦν ἐκλάμψασα ἐν ἡμῖν τοῦ ἐν ἀρχῇ ὄντος καὶ προόντος Λόγου· ἐπεφάνη δὲ ἔναγχος ὁ προὼν Σωτήρ· ἐπεφάνη ὁ ἐν τῷ ὄντι ὢν, ὅτι ὁ Λόγος, ὃς ἦν πρὸς τὸν Θεὸν, Διδάσκαλος ἐπεφάνη, ᾧ τὰ πάντα δεδημιούργηται, Λόγος, ὁ καὶ τὸ ζῇν ἐν ἀρχῇ ἐδίδαξεν, ἐπιφανεὶς ὡς διδάσκαλος, ἵνα τὸ ἀεὶ ζῇν ὕστερον ὡς Θεὸς χορηγήσῃ.
FRIDAY
2 Peter 3:11-18
11 τούτων οὕτως πάντων λυομένων ποταποὺς δεῖ ὑπάρχειν ὑμᾶς ἐν ἁγίαις ἀναστροφαῖς καὶ εὐσεβείαις,
12 προσδοκῶντας καὶ σπεύδοντας τὴν παρουσίαν τῆς τοῦ θεοῦ ἡμέρας,
δι' ἣν οὐρανοὶ πυρούμενοι λυθήσονται καὶ στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται.
13 καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν,
ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ.
14 διό, ἀγαπητοί, ταῦτα προσδοκῶντες
σπουδάσατε ἄσπιλοι καὶ ἀμώμητοι αὐτῷ εὑρεθῆναι ἐν εἰρήνῃ,
15 καὶ τὴν τοῦ κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε,
17 ὑμεῖς οὖν, ἀγαπητοί, προγινώσκοντες
φυλάσσεσθε ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες
ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ,
18 αὐξάνετε δὲ ἐν χάριτι καὶ γνώσει τοῦ κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.
αὐτῷ ἡ δόξα καὶ νῦν καὶ εἰς ἡμέραν αἰῶνος. ἀμήν.
Bede the Venerable, Homily 1, 24 (CCL 122, 170-171)
Quia dominus ac redemptor noster electos suos per huius uitae labores ad illam quae laborem nescit uitam futurae beatitudinis introducere disposuit modo per euangelium suum sudores certaminum temporalium modo aeternorum describit palmam praemiorum ut auditis uidelicet agonum necessitatibus meminerint sibi requiem in hac uita nequaquam esse petendam audita rursum dulcedine futurae retributionis leuius ferant mala transeuntia quae bonis sperauerint remuneranda perpetuis.
Cum enim suas suorum que passiones paulo superius commemorasset confestim ea quae modo cum legerentur audiuimus adiunxit dicens: filius enim hominis uenturus est in gloria patris sui cum angelis suis et tunc reddet unicuique secundum opus eius. Vbi apertissime diem extremi designat examinis quando in potestate magna et maiestate ueniet iudicaturus de mundo qui quondam in humilitate et abiectione uenerat iudicandus a mundo quando cum iudiciaria districtione quaeret operum perfectionem ab eis quibus misericordiae largitate praerogauerat suorum gratiam munerum quando reddens singulis secundum opera eorum electos in regnum patris sui perducet reprobos autem cum diabolo in ignem reiciet sempiternum.
Et pulchre dicitur quia filius hominis uenturus est in gloria patris sui. Filius quippe hominis in gloria dei patris uenturus est quia qui in hominis natura minor est patre ipse in diuinitate unius eiusdem que est gloriae cum patre uerus homo per omnia uerus existens et deus.
Merito autem laetificat pios merito terret contumaces quod sequitur, et tunc reddet unicuique secundum opus eius, quia qui nunc bona operantes pressuris malorum adfliguntur iniquis laetante nimirum animo tempus expectant illud quando per iudicem iustum non solum ab iniustorum liberentur iniuriis sed et iustitiae ac patientiae suae mercedem percipiant. Qui uero male uiuentes patientiam iudicis negligentiam putant iusta sero paenitentes aeternae damnationis sententia feriuntur. Concinit huic euangelicae sententiae quod ait psalmista: misericordiam et iudicium cantabo tibi domine.
Primo quippe misericordiam ac deinde iudicium se cantare perhibet quia nimirum dominus quod primo suo aduentu depositum nobis benigne contulit hoc in secundo districtus exiget. Sed peruersus quisque qui misericordiam largientis contemnit iure iudicium discutientis domini pertimescit.
At qui gratiam misericordiae grate se meminit suscepisse gaudens utique iudicii discrimen expectat ideo que libera modulatione suo iudici misericordiam et iudicium cantat. Verum quia incertum est omnibus tempus uniuersalis iudicii incerta singulis sui exitus hora et poterat longa uideri praesens adflictio nescientibus quando requies promissa ueniret uoluit pius magister aliquibus discipulorum suorum adhuc in terra degentibus aeternae repromissionis gaudia praemonstrare quatenus et ipsi qui uidissent et omnes qui audire possent leuius aduersa praesentia tolerarent reducto saepius ad mentem futurae retributionis munere quod expectarent. Vnde sequitur: amen dico uobis, sunt quidam de hic stantibus qui non gustabunt mortem donec uideant filium hominis uenientem in regno suo.
SATURDAY
Jude 1-8,12-13,1;7-25
1 Ἰούδας Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου,
τοῖς ἐν θεῷ πατρὶ ἠγαπημένοις καὶ Ἰησοῦ Χριστῷ τετηρημένοις κλητοῖς:
2 ἔλεος ὑμῖν καὶ εἰρήνη καὶ ἀγάπη πληθυνθείη.
3 ἀγαπητοί, πᾶσαν σπουδὴν ποιούμενος γράφειν ὑμῖν περὶ τῆς κοινῆς ἡμῶν σωτηρίας
ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει.
4 παρεισέδυσαν γάρ τινες ἄνθρωποι, οἱ πάλαι προγεγραμμένοι εἰς τοῦτο τὸ κρίμα, ἀσεβεῖς,
τὴν τοῦ θεοῦ ἡμῶν χάριτα μετατιθέντες εἰς ἀσέλγειαν
καὶ τὸν μόνον δεσπότην καὶ κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἀρνούμενοι.
8 ὁμοίως μέντοι καὶ οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μὲν μιαίνουσιν,
κυριότητα δὲ ἀθετοῦσιν, δόξας δὲ βλασφημοῦσιν...
12 οὗτοί εἰσιν οἱ ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν σπιλάδες συνευωχούμενοι ἀφόβως, ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες,
νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι,
δένδρα φθινοπωρινὰ ἄκαρπα δὶς ἀποθανόντα ἐκριζωθέντα,
13 κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας,
ἀστέρες πλανῆται οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς αἰῶνα τετήρηται...
17 ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, μνήσθητε τῶν ῥημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ:
18 ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐπ' ἐσχάτου τοῦ χρόνου ἔσονται ἐμπαῖκται
κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν.
19 οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, πνεῦμα μὴ ἔχοντες.
22 καὶ οὓς μὲν ἐλεᾶτε διακρινομένους,
23 οὓς δὲ σῴζετε ἐκ πυρὸς ἁρπάζοντες,
οὓς δὲ ἐλεᾶτε ἐν φόβῳ, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα.
τῷ δὲ
δυναμένῳ φυλάξαι ὑμᾶς ἀπταίστους
καὶ στῆσαι κατενώπιον τῆς δόξης αὐτοῦ ἀμώμους ἐν ἀγαλλιάσει,
μόνῳ θεῷ σωτῆρι ἡμῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν
δόξα μεγαλωσύνη κράτος καὶ ἐξουσία
πρὸ παντὸς τοῦ αἰῶνος καὶ νῦν καὶ εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας: ἀμήν.
Augustine of Hippo, Sermon 256, 1,2,3 (PL 38, 1191-1193)
Hic ergo cantemus alleluia adhuc solliciti, ut illic possimus aliquando cantare securi. quare hic solliciti? non uis ut sim sollicitus, quando lego, numquid non tentatio est uita humana super terram? non uis ut sim sollicitus, quando mihi adhuc dicitur, uigilate et orate, ne intretis in tentationem? non uis ut sim sollicitus, ubi sic abundat tentatio, ut nobis ipsa praescribat oratio, quando dicimus, dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris? quotidie petitores, quotidie debitores. uis ut sim securus, ubi quotidie peto indulgentiam pro peccatis, adiutorium pro periculis?
cum enim dixero propter praeterita peccata, dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris: continuo propter futura pericula addo et adiungo, ne nos inferas in tentationem. quomodo est autem populus in bono, quando me cum clamat, libera nos a malo? et tamen, fratres, in isto adhuc malo cantemus alleluia deo bono, qui nos liberat a malo...
sed etiam hic inter pericula, inter tentationes, et ab aliis, et a nobis cantetur alleluia. fidelis enim deus, qui non permittet, inquit, uos tentari super id quod potestis. ergo et hic cantemus alleluia. adhuc est homo reus, sed fidelis est deus. non ait, non permittet uos tentari: sed, non permittet uos tentari super id quod potestis; sed faciet cum tentatione etiam exitum, ut possitis sustinere. intrasti in tentationem: sed faciet deus etiam exitum, ne pereas in tentatione: ut quomodo uas figuli, formeris praedicatione, coquaris tribulatione. sed quando intras, exitum cogita: quia fidelis est deus, custodiet dominus introitum tuum, et exitum tuum.
porro autem, cum factum fuerit corpus hoc immortale et incorruptibile, quando perierit tota tentatio; quia corpus quidem mortuum est: quare mortuum est? propter peccatum. spiritus autem uita est, apostoli uerba sunt: quare? propter iustitiam. remittimus ergo mortuum corpus? non, sed audi: si autem spiritus eius qui suscitauit christum a mortuis, habitat in uobis; qui suscitauit christum a mortuis, uiuificabit et mortalia corpora uestra. modo enim corpus animale, tunc spirituale...
o felix illic alleluia. o secura. o sine aduersario. ubi nemo erit inimicus, nemo perit amicus. ibi laudes deo, et hic laudes deo: sed hic a sollicitis, ibi a securis; hic a morituris, ibi a semper uicturis; hic in spe, ibi in re; hic in uia, illic in patria.
modo ergo, fratres mei, cantemus, non ad delectationem quietis, sed ad solatium laboris. quomodo solent cantare uiatores; canta, sed ambula: laborem consolare cantando, pigritiam noli amare: canta, et ambula. quid est, ambula? profice, in bono profice. sunt enim, secundum apostolum, quidam proficientes in peius. tu si proficis, ambulas: sed in bono profice, in recta fide profice, in bonis moribus profice: canta, et ambula.
