Even Years: Augustine of Hippo, Sermon 130, 2

Ipse est panis, qui de coelo descendit: sed panis qui reficit, et non deficit; panis qui sumi potest, consumi non potest. ipsum panem etiam manna significabat. unde dictum est: panem coeli dedit illis, panem angelorum manducauit homo. quis est panis coeli, nisi christus? sed ut panem angelorum manducaret homo, dominus angelorum factus est homo. si enim hoc non factus esset, carnem ipsius non haberemus: si carnem ipsius non haberemus, panem altaris non manducaremus. festinemus ad haereditatem, quia magnum inde pignus accepimus.

Fratres mei, desideremus uitam christi, quia tenemus pignus mortem christi. quomodo nobis non dabit bona sua, qui passus est mala nostra? in terris istis, in isto saeculo maligno quid abundat, nisi nasci, laborare et mori? discutite res humanas, conuincite me, si mentior: attendite omnes homines, utrum ad aliud sint in hoc saeculo, quam nasci, laborare et mori. haec sunt mercimonia regionis nostrae, ista hic abundant. ad tales merces mercator ille descendit.

Et quoniam omnis mercator dat et accipit; dat quod habet, et accipit quod non habet; quando aliquid comparat, dat pecuniam, et accipit quod emit: etiam christus in ista mercatura dedit et accepit. sed quid accepit? quod hic abundat, nasci, laborare et mori. et quid dedit? renasci, resurgere et in aeternum regnare. o bone mercator, eme nos. quid dicam, eme nos, cum gratias agere debeamus, quia emisti nos?

Pretium nostrum erogas nobis, sanguinem tuum bibimus; erogas ergo nobis pretium nostrum. et euangelium legimus, instrumentum nostrum. serui tui sumus, creatura tua sumus: fecisti nos, redemisti nos. emere potest quisque seruum suum, creare non potest: dominus autem seruos suos et creauit et redemit:

Creauit, ut essent; redemit, ne semper captiui essent. incidimus enim in principem huius saeculi, qui seduxit adam et seruum fecit, et coepit nos tanquam uernaculos possidere. sed uenit redemptor, et uictus est deceptor. et quid fecit redemptor noster captiuatori nostro? ad pretium nostrum tetendit muscipulam crucem suam: posuit ibi quasi escam sanguinem suum. ille autem potuit sanguinem istum fundere, non meruit bibere.

Et in eo quod fudit sanguinem non debitoris, iussus est reddere debitores; fudit sanguinem innocentis, iussus est recedere a nocentibus. ille quippe sanguinem suum ad hoc fudit, ut peccata nostra deleret. unde ergo ille nos tenebat, deletum est sanguine redemptoris amemus ergo eum, quia dulcis est. gustate, et uidete quia suauis est dominus.

Odd Years: Ambrose of Milan, The Holy Spirit, Book 1:108-111 (PL 16, 759-760)

O divinum crucis illius sacramentum, in qua haeret infirmitas, virtus libera est, adfiguntur vitia, eriguntur tropea. Unde quidam sanctus ait: Confige clavis a timore tuo carnes meas. Non ferreis clavis ait, sed timoris et fidei; vehementior est enim virtutis strictura quam poenae. Denique Petrum, cum usque in atrium principis sacerdotum dominum sequeretur, quem nemo ligaverat, fides vincxerat, et quem fides vincxit, poena non solvit, rursus cum ligaretur a Iudaeis, devotio solvit, poena non tenuit, quia non recessit a Christo.	Oh, the divine mystery of that cross, on which weakness hangs, might is free, vices are fixed, trophies are raised ! Therefore, a certain saint said : Tierce thou my flesh with nails from fear of Thee; not with nails of iron, he says, but of fear and of faith; for the bonds of virtue are mightier than those of punishment. Finally, when Peter followed the Lord up to the palace of the high priest, him whom no one had bound, faith fettered; and whom faith fettered, punishment did not loose. Again, when he was bound by the Jews, prayer loosed him, punishment did not hold him, because he did not recede from Christ.
Ergo et tu crucifige peccatum, ut moriaris peccato. Qui enim 'peccato moritur, deo vivit'. Vivas ei, qui filio proprio non pepercit, ut in illius corpore nostras crucifigeret passiones. Pro nobis enim mortuus est Christus, ut nos in illius redivivo corpore viveremus. Mortua est ergo in illo non vita nostra, sed culpa. Qui peccata nostra, inquit, pertulit corpore suo super lignum, ut a peccatis nostris separati cum iustitia vivamus, cuius vulnere plagarum sanati estis.	Therefore, crucify sin, that you may die to sin, for he who dies to sin lives to God. You should live for Him who did not spare His own son, that in His body He might crucify our passions. For Christ died for us, that we might live in His renewed body. Therefore, not our life but our guilt died in Him, 'who,' it is said, 'bore our sins in His body upon the tree, that we, being separated from our sins, should live with justice, by the wounds of whose stripes we have been healed.'
Lignum igitur illud velut quaedam nostrae navis salutis vectura nostra, non poena est —alia enim salus est vectura salutis aeternae— dum mortem expetendo non sentio, dum poenam contemnendo non patior, dum metum nescio neglegendo.	Therefore, that wood of the cross is our conveyance, as it were, the ship of our salvation, not a punishment, for there is no other salvation than the conveyance of eternal salvation. While seeking after death, I do not feel it; while contemning punishment, I do not suffer; while disregarding fear, I do not know it.
Quis est igitur, cuius vulnere plagarum sanati sumus, nisi Christus dominus, de quo id prophetavit Eseias quia plaga eius nostra medicina est, de quo Paulus apostolus in epistulis suis scripsit quia peccatum non cognovit, sed 'pro nobis peccatum factus est'?	Who is it, then, by the wounds of whose stripes we have been healed but Christ the Lord, of whom the same Isaias prophesied that His stripes were our remedy, of whom the Apostle Paul in his Epistles wrote: "He who knew no sin was made sin for us."